‘Her şey beyinde başlar, beyinde biter’ diye, sloganlaşmış bir söz vardır, ‘her şey düşünce ile başlar’ anlamında kullanılır. Bu söze, herkes inanıyor gibi görünmesine rağmen, kimisi tam inanmadığından, kimisi de ‘bilmek başka, yapmak başka olduğundan,’ sıkıntılarından kurtulacak adım atmıyor veya atamıyor. Bu yüzden sıkıntılı bir yaşam sürüyor. Sıkıntı, belli bir seviyenin üstünde olur ve yeterli süre devam ederse, beden hasta oluyor.
Düşüncelerin, insanı nasıl hasta ettiğine bakalım. Her şey tıkırında gibiyken, tıpkı rüzgârın getirdiği bir tohumun toprağa düşmesi gibi, masum görünüşlü bir kuşku, usulca zihne düşer ve gerilim başlar. Nasıl tohum toprağa düştüğünde uygun koşullar bulduğunda kök salar ve gelişirse, zihne düşen kuşku da uygun zemin bulursa zihinde büyümeye başlar. Biraz büyüyünce endişe olur.
Endişe oluşunca, mantık hemen devreye girerek, muhteşem taktiklerle, karşı saldırıya geçerek onu imha etmeye çalışır. Mantık bir yandan endişeyi imha edecek taktikler bulurken, bir yandan da endişenin neticesini hesap eder. Adeta tek kişinin satranç oynaması gibi, şahıs bir endişeyi nasıl bertaraf edileceğini, bir de endişenin vahametini düşünür. Eğer satrancın galibi, endişenin vahametini hesap eden taraf olursa, kişi kendini zayıf hissederken, endişe de dehşete dönüşür.
Dehşet anından itibaren, bir şeylerin kötü gittiği bilgisi bedene ulaşmaya başlar. Dehşetin derecesine paralel olarak, tehlikeye karşı bedeni hazırlamak için adrenalin hormonu ve tüm fonksiyonları artırıcı hormonlar salgılanır. Böylece bedende sık sık solup alıp verme, terleme, kalp çarpıntısı, huzursuzluk, yerinde duramama hali, acelecilik, bir an önce karar verme isteği olunca, beden heyecan ve korku ile titremeye başlar. Git gide dehşet artar, şahıs bu baskı ile umudunu ve güvenini de yitirirse panik başlar.
Panik anını; deprem, kaza gibi ölümle burun buruna geldiğimiz anlar olarak tanımlayabiliriz. Sanırım panik halini herkes bir kere yaşamıştır. O anda tüm vücut alarm durumundadır, dehşet anındaki belirtiler neredeyse iki katına çıkmıştır ve şahıs, içini bir ateşin kavurduğunu hisseder.
Bedende hissedilen bu belirtilere sadece basit bir kuşku yol açtığından, deniyor ki; ‘düşünce, hormonları tetikleyen işlev gördüğünden, bedende biyokimyasal etki yaratır.’ Öyleyse düşünce biyokimyasaldır.
Biyokimyasal etki, organları sürekli uyarır, organ yorgun ve bitap düşerse hastalık meydana gelir. Örneğin, mide ülseri, endişe ile midenin asit salgısının artması ve midenin kendi asidiyle yaralanmasıyla oluşur.
Düşüncelerinize dikkat edin, insanı mutlu eden de, hasta edende onlardır.
[author image=”https://www.kulecanbazi.com/wp-content/uploads/2014/11/huseyin-guducu.jpg” ]Hüseyin Güdücü
drguducu@hotmail.com[/author]
