Öğretmen son derste, öğrencilerine: “Bugünkü ev ödevinizi açıklıyorum; herkes bir tanıdığına mektup yazsın. Derste öğrendiğimiz imla kurallarına göre, bakalım en iyi mektubu kim yazacak!” demiş.
Bir çocuk, ev ödevini bitirdikten sonra, yazdığı mektubu babasına göstermiş. Baba mektubu okuyunca, ödevin berbat olduğunu görmüş. Oğlunu karşısına almış, “Bu ödevde kelime sayısı kadar yazım hatası var, üstelik noktalama işaretleri de baştan aşağı yanlış. Yazılımından şüphelendiğin kelimeler için imla kılavuzuna bakmalısın, noktalama işaretlerini de tam bilmiyorsan bir kez daha okumalısın,” demiş.
Çocuk, “Ben kelimelerin yazımından hiç şüpheye düşmüyorum ki, noktalama işaretlerini çok iyi biliyorum,” demiş.
‘İnsanın gözleri karşıyı görmek içindir, kendini göremez,’ derler. Kendini göremeyenler hikâyedeki çocuk gibi, eksiğini göremez.
Bir araya gelince, ortak tanıdıklarını çekiştirenler, ben mükemmel olduğum için, benim dedikodum yapılmaz diye düşünür. Oysa, eksiksiz olduğunu sanmak, kendini görememektir. İsteyen, içine ışık tutarak kendini görebilir, istemeyen kendine dönüp bakmaktan ısrarla kaçınır.
İnsan egosu, eksikli olmayı zayıflık kabul eder. Zayıf olmak, yok olma tehlikesi anlamına gelir ki, ego eksikli olmayı kabul edemez. Bu yüzden egosu yüksek olanlar, kendini kusursuz kabul eder ve asla içine bakmazlar.
Egonun etkisini biraz azaltabilenler, eksikliklerini görüp onları kabul etmeye meylederler. Sonra da, eksik diye tanımlanan şeylerin, insanların koyduğu ölçülerden kaynaklandığını, aslında bunların insanca olduğunu idrak ederler. Eksiklik sandıklarımızın, insanca olduğunu anlamak, onları kabul etmemizi sağlar.
İçine ışık tutabilenler, kendi içini görebilirler. Kendi içini görebilenler, aynı zamanda başkalarının da içini görüyor olurlar. Kendini anladığı kadar başkalarını da anladıklarından, başkalarının kusurlarını da insanca bulurlar ve onları olduğu gibi kabul edebilirler.
[author image=”https://www.kulecanbazi.com/wp-content/uploads/2014/11/huseyin-guducu.jpg” ]Hüseyin Güdücü
drguducu@hotmail.com[/author]
